خدایی که لای شب بوهاست

خیلی ها می گویند که مااز خدا دور شدیم

خداجوی کمرنگ شده است .

حتی دلایل علمی هم می آورند .تحلیل می کنند وبادلیل ومدارک خودشان این نکته را ثابت می کنند .

اما هیچ کس غیراز خودمان نمیداند که ما بیشتر از پیرها وبچه ها به خدا نزدیک ونزدیک هستیم .

چون می دانیم اواز رگ کردن به ما نزدیکتر است .

آنقدر نزدیک که فقط او می داند  درون ما چه می گذرد فقط اوست که از دردهایمان خبر دارد

از دلنگرانی ها ودغدغه هایی که نه می توانیم به پدر ومادر بگوییم نه دوست ومعلم .

اوست که در بن بستهای جوانی به دادمان یم رسد ،راه را نشانمان می دهد ونیروی جوانی مان را دوچندان می کند .ما حتی از نسل های گذشته به خدا نزدیکتریم آنها که مثل ما مشکلات اقتصادی ،تورم ،بیکاری ،تحصیل و...

نداشته اند ،آنها که در دهکده ی جهانی امروز وسرگشتگی انسان امروز نبوده اند .

وقتی مشکلات بزرگ باشند خدا هم نزدیک ونزدیک تر است .

اگر خداوامید به یاری او در وجود من نباشد که نمی توانم به این زندگی ادامه دهم .

اگر خدانبود شاید آمار خودکشی درنسل من جوان بیداد می کرد اما همان خدا وخداجویی است که مرا به افق های

دور امیدوار می کند .

همان نزدیکی به خداست که هنوزم می خندم وشادی ونشاط من در اتوبوس وجاهای عمومی

شما را متعجب می کند «عجب جوان بی خیالی »

من ،من جوان آنقدر به خئا نزدیکم که فقط او گریه های پنهان مرا می بیند .

باور می کنید من باتمام غرور جوانی ام ،باتمام هارت وپورت هایم ،ساعتها در محضراو گریه کرده ام ،

التماس کرده ام ،

سربه سجده گذاشته ام واورا ،خود خودش را خواسته ام .

او هم هر جا که دانسته وحکمت بوده جوابم راداده .

بارها وبارها دستم را گرفته وهرجا که مصلحت نبوده ،نداده اما آرامشی داده که فقط خودش میدهد .

آن وقت اورا بیشتر از همیشه لمس کرده ام در آبی آسمان ،سبزی وطراوت درختان ،عطر وبوی گل ها ،

لای شب بوها،خلاصه هر جا که زیبایی است .

جوانی یعنی نزدیکی با خدا شاید همین نزدیکی وشور واشتیاق به لذت بی همتای خداوند بود که روزی جوانان این مرزوبوم از خود گذشتند تا جلوه ی حقیقی خداوند را ببینند ،آنها خدارا خواندند و خواستند وخداوند آنها را اجابت کرد .آنهارا برسر سفره ی خود میهمان ابدی شان کرد .

کافی است به گلزار شهدا بروید وتاریح تولد وتاریخ شهادت ها را ببینید ،عکس های جوانانی را ببینید که به عشق یار فنا شدند تا بقا یابند .

مرگ در راه حضرت دوست برای آنها عین زندگی بود واین شاید بهترین محرک برای آنها بود که از هیچ نهراسند ودلیرانه به دل دشمن بزنند حتی اگر خصم مجهز باشد به بهترین سلاح های دنیایی جنگی .